Najdrożsi Nauczyciele, Kochani Trenerzy, Szanowna Kadro Szkoląca,
jak również Wy — Droga Rado ŁSG 🌿
Niech ten post będzie naszym symbolicznym gestem — zaledwie kilkoma zdaniami, które i tak nie oddadzą tego, co naprawdę robicie w Szkole. Bo słowami wyrazić to, co na co dzień tworzycie z uważności, pasji, odrobiny chaosu i kawałków ludzkich historii?
W Gestalcie mówimy, że kontakt to spotkanie granic — i właśnie w tych spotkaniach z Wami dzieją się rzeczy najważniejsze. Uczycie, jak być w relacji, nie gubiąc siebie. Jak mówić, słyszeć, a czasem – milczeć z sensem. Pokazujecie, że nauka nie polega na „przekazywaniu wiedzy”, ale na byciu obecnym wobec tego, co się wydarza. Że terapeuta nie rodzi się w teorii, tylko w doświadczeniu, w zderzeniu z drugim człowiekiem.
Dziękujemy Wam za to, że potraficie być indywidualni w kolektywności – że każdy z Was jest osobnym światem, ale w swojej wyjątkowości potraficie stworzyć coś jednocześnie wspólnego i autentycznego. Za to, że potraficie śmiać się z siebie, z nas i z absurdów codzienności. Za to, że nie gubicie humoru nawet w starciu z e-Dziekanatem, choć on czasem próbuje Was złamać (nas też).
Gdybyśmy mieli być adekwatni, statuetki z Gali powinniście dostawać po każdym zjeździe — za cierpliwość, za obecność, za umiejętność bycia, gdy w grupie wrze, a kawa właśnie się skończyła.
Dziękujemy Wam –
Monikom, Dominice, Małgosi, Danucie, Kindze, Agacie, Krzysztofowi, Alicji, Kasiom, Tomkom, Lenie, Magdzie, KamiLowi, Anetcie, Natalii, Asi, Karolinie, Marcinowi i wszystkim, którzy współtworzą tę Szkołę swoją obecnością, zaangażowaniem, myślą i sercem.
Za wszystkie godziny w salach i w korytarzach,
za wszystkie rozmowy po zajęciach,
za lata, które poświęciliście, by nauczyć się siebie –
po to, żeby móc uczyć innych,
żeby oni mogli uczyć innych,
jak to jest być, kiedy wydarza się człowieczeństwo.
Z wdzięcznością, z czułością, z uśmiechem –
od ŁSG dla ŁSG 💫